The Acrobat - with hidden noise
The Acrobat NEW WORLD TRANSLATION SERIES, NUMBER 3 The Acrobat Selected Poems of Celia Dropkin Translated from the Yiddish by Faith Jones, Jennifer Kronovet, and Samuel Solomon Foreword by Edward Hirsch T EBOT BAC H · H UNT INGT ON BEAC H · C ALIFORNIA Acknowledgements We are very grateful to the editors of the following journals for publishing our translations of Celia Dropkin: Asymptote, Canadian Jewish Outlook, College Hill Independent, Five Fingers Review, Jacket2, Lyric, Narrative, Two Lines, and Virginia Quarterly Review. We would also like to thank so many people for their support of this project, including the late John Dropkin, Ruth Dropkin, and Fran Dropkin; the staff of the Uriel Weinreich Summer Program in Yiddish Language, Literature and Culture at YIVO, where this project began; Jeremy Dauber, Paul Hershl Glasser, Anita Norich, Yankl Salant, Michael Wex, and, Sheva Zucker, for their Yiddish expertise; our families and friends, especially, Anthony Brosnan, Judith Block Solomon, Mark Solomon, and Winnifred Tovey; and finally, Christopher Merrill and Jonathan Wells, our wonderful editors. © 2014 by Faith Jones, Jennifer Kronovet, and Samuel Solomon. Yiddish poems appear courtesy of Fran Dropkin and the late John Dropkin. All rights reserved. No part of this book may be used or reproduced in any manner whatsoever without written permission except in the case of brief quotations embodied in critical articles and reviews. In Memory of John Dropkin For information, address Tebot Bach Permissions Department, Box 7887, Huntington Beach, CA 92615-7887 USA or email [email protected] Cover photo courtesy of the Jerome Robbins Dance Division, The New York Public Library for the Performing Arts, Astor, Lenox and Tilden Foundations Author photo courtesy of the YIVO Institute for Jewish Research Design and layout by Dan Visel ISBN 13: 978-1-893670-44-0 ISBN 10: 1-893670-44-9 Library of Congress Control Number: 2013947760 A Tebot Bach book Tebot Bach, Welsh for little teapot, is a Nonprofit Public Benefit Corporation which sponsors workshops, forums, lectures, and publications. Tebot Bach books are distributed by Small Press Distribution, Armadillo and Ingram. The Tebot Bach Mission: advancing literacy, strengthening community, and transforming life experiences with the power of poetry through readings, workshops, and publications. This book is made possible through a grant from The San Diego Foundation Steven R. and Lera B. Smith Fund at the recommendation of Lera Smith. www.tebotbach.org iv v Table of Contents Foreword by Edward Hirsch . . . . . . . . . . . . . 1 A Summer Sonata . . . . . . . . . . . . . . . 6 In a Hammock . . . . . . . . . . . . . . . . 8 The Mosquito . . . . . . . . . . . . . . . . 10 I Am a Drowning Victim . . . . . . . . . . . . . . 12 My Mother . . . . . . . . . . . . . . . . . 14 My Guest . . . . . . . . . . . . . . . . . 16 The Acrobat . . . . . . . . . . . . . . . . . 18 My Hands . . . . . . . . . . . . . . . . . 20 I Sing You . . . . . . . . . . . . . . . . . 22 I’d Like to See . . . . . . . . . . . . . . . . 24 I Fall to the Ground . . . . . . . . . . . . . . . 26 My Ship . . . . . . . . . . . . . . . . . 28 And Wonderful Words . . . . . . . . . . . . . . 30 He and She . . . . . . . . . . . . . . . . . 32 Suck . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34 You Plowed . . . . . . . . . . . . . . . . 36 Adam . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38 And Thirstily I Drink . . . . . . . . . . . . . . 40 The Train Sings a Song . . . . . . . . . . . . . . 42 Morning . . . . . . . . . . . . . . . . . 48 Before the Storm . . . . . . . . . . . . . . . 50 Clouds . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52 vi A Field . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 In Sullivan County . . . . . . . . . . . . . . 56 New York at Night by the Banks of the Hudson . . . . . . . . 60 Palm Trees . . . . . . . . . . . . . . . . 62 In the Muck of Your Suspicion . . . . . . . . . . . . 64 Red Flower . . . . . . . . . . . . . . . . 66 A Love Letter . . . . . . . . . . . . . . . . 68 Hope . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70 O, the Despair of the Earth . . . . . . . . . . . . . 72 The Border . . . . . . . . . . . . . . . . 74 Your Eyes . . . . . . . . . . . . . . . . . 76 An Evening in March . . . . . . . . . . . . . . 78 To a Young Poet . . . . . . . . . . . . . . . 80 A Spin of the Wheel . . . . . . . . . . . . . . 82 O, Secretive Life . . . . . . . . . . . . . . . 84 To My Son, Who Made Me a Present of Light Blue Beads . . . . . . 86 In Her White Carriage . . . . . . . . . . . . . . 88 I Write Poems . . . . . . . . . . . . . . . . 90 I Absorbed . . . . . . . . . . . . . . . . 92 To My Sister . . . . . . . . . . . . . . . . 94 A Fear Growing in My Heart . . . . . . . . . . . . 96 Translators’ Note . . . . . . . . . . . . . . . 99 Translators’ Biographical Notes . . . . . . . . . . . . 103 vii Foreword C elia Dropkin’s lyrics come fully loaded. They are erotically frank and emotionally unabashed, deeply engendered, relentlessly truthful. They are terse and musical, like songs, and carefully constructed to explode with maximum impact. They overflow with passion and reveal the relationships between women and men in a way that was unprecedented in Yiddish literature. They were mostly written in the 1920s and 1930s, but they feel utterly contemporary, which is why we are just now catching up with her. This keenly translated book is the first collection of her poems to appear in English and thus, at long last, we can now follow the bright light in her poems. Dropkin is sometimes associated with the first full-fledged modernist Yiddish poets, a group who named themselves Di Inzikhistn or The Introspectivists. Such figures as Jacob Glatstein, Aron Glantz-Leyles, and N. B. Minkov turned Yiddish poetry away from its collectivist concerns into an expression of individual life. They rejected the working-class engagements, the socialist ethos, of the “sweatshop” or “labor” poets. Stylistically, they carried Yiddish poetry into the twentieth century. “The world exists and we are part of it,” they wrote in the “Introspectivist Manifesto”: “But for us, the world exists only as it is mirrored in us, as it touches us. The world is a nonexistent category, a lie, if it is not related to us. It becomes an actuality only in and through us. This general philosophical principle is the foundation of our trend.” Dropkin’s taut free-verse poems shared the Introspectivist agenda for an intimate, experiential, embodied poetry, which rejected symbolic formalisms, but they were even more radically personal, edgier and more unbridled. In 1935, she self-published In heysn vint (In the Hot Wind), the only book to appear in her lifetime, and the few reviewers mostly criticized her erotic sensibility, her outpouring of feeling, the idea that “even her illusions can’t get away from her body—her body won’t let up.” Those who noticed and sometimes admired her work often missed the conscious craft in her poems, which are not diary entries but fully formed objects, well-made lyrics. Her poems are not mini-autobiographies; indeed, one gets a skewed sense of biography from her work. For example, she was by all accounts stably married for more than thirty years—she and her husband had six children together—but you wouldn’t necessarily know that from her poems. The voice in her lyrics is a construct, a Representative, what Emily Dickinson calls a “supposed person.” At times she reminds me of some other ferocious 1 female makers, such as Anna Swir or Alfonsina Storni or Marina Tsvetaeva, who wrote that the reason there cannot be “too much” of the lyrical is because the lyrical is itself the “too much.” It’s true that Dropkin writes out of a woman’s body. She enters poetry as a forthright lover, a subversive agent of love, not an object of desire, a passive beloved. She is voracious and suggests that all of her widowed mother’s concealed longings transferred themselves to her: “And now her holy, / latent lust, spurts frankly from me.” She is both a feverish lover and a caring mother, and the roles don’t always sit comfortably together. How ruefully she acknowledges the physical consequences of pregnancy: “What reconstructed my limbs to be so ugly / and sucks my marrow and sucks my blood / and bores through my breasts?” She needs the healing powers of nature, and yet there is always a snake in her garden, something sucking her under. She writes out of her own conflicts, her insatiable desires, her visionary needs: “My baby was calling to me,” she confesses in “In Sullivan County,” “But I was welded to the mountain, / and for a long time the wind swung around me / and for a long time the baby cried and called out / until the valley heard my steps again.” Dropkin takes the stance of a doomed rebellious singer—she wrote lullabies that wound—and courted extremity. She speaks as an acrobat, who secretly longs to fall, a woman whose heart is eaten by worms (“and that fat worm—passion— / just won’t crawl out / of my juicy body”), who recognizes her own “ruthless lust.” She is brazen and judges herself harshly (“It’s love you think of, only love, / you silly, miserable woman”). She knows what it means to sacrifice oneself for passion, to give oneself up to it, like a religious mystic, to seek the God who lets people sin, “who ruins everything, / who won’t forbid.” In the poem “Zoyg oys” or “Suck,” she turns, somewhat provocatively for a Jewish poet, to Christian iconography, merging the crucifixion of Jesus with sadomasochistic sex: So what if you analyze things deeply? Your heart, your heart sleeps. And if, when he came, you looked at him clearly, as at a son—so what? You must burn in hell three times, like me, in a fire of love burn long and slow. You must be purified in hell three times, like me. You must love without reason or pride; you must love to death. Then, when you acknowledge the death in love, write love poems. There is an element of magical thinking here, the way she asserts that the young poet, presumably a woman, “must burn in hell / three times, like me.” The repetitions inspire a trance-like feeling (“You must be purified in hell / three times, like me”). The love that counts for her, she argues, the one that matters for the poet, is a love beyond common sense, beyond logic, an irrational love that will one day flame out—it is endangered from the beginning. It is this tragic love, a love that merges with death, she suggests, that is the source of love poetry. Celia Dropkin’s uncompromising spirit animates this fiery collection, and her lyrics come burning off the page. Edward Hirsch Nail my hands, nail my feet to a cross: burn me, be burned, take all my ardor and leave me deeply ashamed: suck it from me and throw it away, become estranged, alienated and go your own way. I find Dropkin’s Rilkean poem of advice, “To a Young Poet,” especially telling. It is a directive, a brief ars poetica. The premise is that poetry doesn’t originate in analytical thinking, as the young poet may presume, but comes from somewhere darker, deeper, stranger. 2 3 Selected Poems of Celia Dropkin 4 5 נאטע זומער־סא ַ ָ ַא A Summer Sonata I bathed in fresh, clear water and saw through a light-green stream my stark white feet. I walked home barefoot through a thick forest. The woods exhaled and made me sweetly drunk. I came out on a broad field. The wind curled up to me to lick my feet, and the grass kissed them. Even the horsefly’s bite was passionately tender. I came home euphoric and filled with love. My heart beat fast, my breath was warm, and everything looked wonderful through my eyes as if some great joy were coming to me. And when the night arrived, quiet and hot, something sharp gnawed and tugged at my heart as if someone was about to kiss me as if snakes were going to suck on me. 7 וואסערן, קלארע ַ געבאדן אין פֿרישעָ , ָ האב זיך איך ָ װײסע פֿיס. װײסעַ , מײנע ַ שטראם ַ ָ האב געזען דורך ַא ליכטיק־גרינעם איך ָ געגאנגען, וואלד ַאהיים ַ בארוועסע דורך ַא געדיכטן ַ איך בין ַא ָ בארױשט מיך זיס. געאטעמט און ַ וואלד ָ ס'האט שווער דער ַ ָ ! איך בין ַארױסגעקומען אױף ַא פֿעלד ַא ברייטן, מײנע פֿיס, לאשטשענדיק געלעקט דער וױנט מיר ַ ס'האט ַ ָ גראז ,און ַאפֿילו פֿון ַא גרױסער פֿליג דאס ָ ס'האט זיי געקושט ָ ָ צארט געווען דער ביס. דנשאפֿטלעך ַ ַ לײ איז ַ ! ! עקסטאז און ליבע, ַ איך בין ַאהיים געקומען פֿול געאטעמט הייס, האב ָ הארץ ,איך ָ מײן ַ געקלאפּט ַ ַ האסטיק האַָט ַ מײנע אױגן, פֿאר ַ און וווּנדערלעך איז ַאלץ געווען ַ ס'וואלט ַא גליק מיט מיר געשען ַא גרױס. ָ וו נאכט איז ָאנגעקומען שטיל און הייס, און ווען די ַ גענאגט ,געצױגן, הארץ ָ מײן ַ שארף אין מיר ַ האט עפּעס ַ ָ נאכט, ס'וואלט געקושט מיך עמיץ אין דער ַ ָ ווי שלאנגען מיך געזױגן. ס'וואלטן ַ ָ ווי 6 מאק הא ַ אין ַ In a Hammock Lying in a hammock, the hot sun breaking through the branches, I shut my eyes and see blue Chinese script on a golden leaf. Luminous blue Chinese characters glint everywhere like small spectral windows in a golden tower. I don’t understand the writing but read it this way: I love you, I love you, imprinting itself on my heart. 9 מאק. הא ַ איך ליג אין ַ רײן די זון, שײנט הייס ַא ַ צווײגן ַ דורך ַ מײנע אױגן, רמאך ַ פֿא ַ איך ַ און זע ַא בלױען כינעזישן שריפֿט בלאט; אױף ַא גילדענעם ַ ליכטיק בלױע כינעזישע אותיות ראפּ, פֿינקלען ַארױף און ַא ָ נטאסטישע פֿענצטער פֿא ַ ווי קליינע ַ וואנט פֿון ַא גילדענעם טורעם. אױף ַא ַ ! פֿארשטיי ניט די שריפֿט, איך ַ הארץ: מײן ַ פֿארדריקט ַ נאר עפּּעס ַ ָ איך ליב דיך ,איך ליב דיך, ַאזוי לייען איך די בלױע כינעזישע שריפֿט. 8 The Mosquito I might die, maybe tonight, if not for the little mosquito. She bites me, bites and draws fear right out of me and just won’t get off me and buzzes, faint and thin and soothes me: I am not alone in this world, and she won’t leave me bereft when night is terrible as death. 11 מאסקיטע די ָ געשטארבן ָ וואלט איך ָ נאכט, בײ ַ הײנט ַ אפֿשר ַ מאסקיטע. אױב ניט די קליינינקע ָ בײסט בײסט מיךַ , זי ַ און מינטערט מיך פֿון שרעק און וױל פֿון מיר ַאלץ ניט ַאוועק, און זשומעט ַאזױ שטיל און דין און טרייסט, נאך אױף דער וועלט, ַאז איך בין ניט ַאליין ָ רלאזן מיך אין נױט, פֿא ָ און זי וועט ניט ַ נאכט ,ווי טױט. ווען שרעקלעך איז די ַ 10 איך בין ַא דערטרונקענע I Am a Drowning Victim איך בין ַא דערטרונקענע .אין ַא טיפֿן ברונעם ,דײן בלוי אױג פֿון אױבן ַ מײן אױג ַ נאך ָ עס זעט ,װאס זוכט מיך און װיל מיך רעטן ָ גאר ָ דאס ָ צי אפֿשר איז ,ַא שטיקל בלױער הימל דײנס ַא בלױ אױג ַ װי,װאס קוקט ָ ?רײן אין ברונעם ַ ַא ! ,פֿארשימלטע ברונעם־װענט ַזײנען גליטשיק ַ די קראפֿט ַ פֿארלירן די ַ מײנע הענט ַ און .בארירונג מיט זײ ַ פֿון ,דו זעסט מיך שױן מער ניט .דײן בלױ אױג פֿון ברונעם ַ דו נעמסט ַאװעק 12 I am a drowning victim in a deep well. My eyes still see your eye up above— searching for me and wanting to save me. It could be just a slip of blue sky that looks— like your blue eye—into the well. The moldy well-walls are slick, and my hands have lost all strength from grasping at them. Now, you don’t see me at all. You take your blue eye away from the well. 13 My Mother My mother, left a twenty-two-year-old —widow with two small kids modestly resolved to become No One’s wife. Her days and years quietly drew on like a thin candle burning. My mother became No One’s wife, but all of the days and years and nights of sighs, sighs from her youth —and tenderness, from her longing blood I sucked them in deep and soaked them up into my adolescent heart. So my mother’s concealed, hot ache rushed, as from an underground spring, freely in me. And now her holy, latent lust, spurts frankly from me. 15 מאמע מײן ַ ַ מאמע, מײן ַ ַ נציק־יאריקע, ָ צװײ־און־צווא ַ ַא ַאן ַאלמנה מיט צװײ קלײנינקע קינדער געבליבן, װײב מער ניט װערן, שלאסן צו קײנעם ַא ַ בא ָ האט זי ַ צנועתדיק ָ האבן זיך אירע טעג און ָיארן געצױגן, שטיל ָ באלױכטן. װאקסענער ליכט ַ קארגער ַ װי פֿון ַא ַ געװארן, ָ װײב ניט מאמע איז צו קײנעם ַא ַ מײן ַ ַ נאר ַאלע פֿילטעגיקע, ָ פֿילנאכטיקע זיפֿצן ַ פֿיליאריקע, ָ פֿון איר יונגן און ליבענדן װעזן, פֿון איר בענקענדיק בלוט, פֿארנומען, הארצן ַ מײן קינדערשן ַ האב איך מיט ַ ָ נגעזאפּט. אײ ַ טיף אין זיך ַ בענקשאפֿט ַ רבארגענע הײסע פֿא ָ מאמעס ַ מײן ַ און ַ קװאל, האט זיך ,װי פֿון ַאן אונטערערדישן ַ ָ אױסגעגאסן. ָ פֿרײ אין מיר ַ איצט שפּריצט פֿון מיר ָאפֿן מאמעס הײסער ,הײליקער, מײן ַ ַ באגער. האלטענער ַ רבא ַ פֿא ַ טיף ַ 14 My Guest Welcome, welcome, my guest. Lay down the burden of your life, undress, rest in my bright home. Wash your hands, your feet, now sit with me at the table. Sate your hunger, your thirst, —at my breast, at my breast 17 גאסט מײן ַ ַ גאסט, מײן ַ װעלקאםַ , ָ װעלקאם ,ביסט ָ ביסט לאסט, דײן לעבן די ַ ראפּ פֿון ַ װארף ַא ָ ַ טו זיך אױס ,רו זיך אױס מײן ליכטיקן הױז, אין ַ דײנע פֿיס, װאש די הענטַ , ַ בײם טיש, זעץ מיט מיר זיך ַ דארשט דײן ָ דײן הונגערַ , שטיל ַ מײן ברוסט... מײן ברוסט ,אױף ַ אױף ַ 16 צירקוס־דאמע ַ די The Acrobat I am an acrobat, and I dance between daggers erected in the ring tips up. My lithe body—barely —touching the blades eludes death-by-falling. They hold their breath when they watch me dance, and there is always someone praying for me. The tips shine in a fiery circle—no one knows how much I’d like to slip. I’m tired of dancing between you, cold steel daggers. I want—my blood warming —your bare tips to fall. 19 צירקוס־דאמע ַ איך בין ַא קינזשאלן, ַ טאנץ צװישן און ַ װאס ַזײנען אױפֿגעשטעלט אױף דער ַארענע ָ מיט די שפּיצן ַארױף. לײכטער גוף בױגזאם ַ ַ מײן ַ פֿאלן, מײדט אױס דעם טױט פֿון ַ ַ קינזשאלן. ַ שארף פֿון די בארירנדיק קױם ,קױם דעם ַ ַ ! טאנצן, מײן ַ רכאפּטן ָאטעם קוקט מען אױף ַ פֿא ַ מיט ַא ַ גאט. פֿאר מיר ָ דארט ַ און עמיץ בעט ָ גלאנצן מײנע אױגן ַ פֿאר ַ ַ ראד— , פֿײערדיקן ָ די שפּיצן אין ַא ַ פֿאלן. און קײנער ווייס ניט ,װי מיר ווילט זיך ַ ! אײך, טאנצן צװישן ַ מיד בין איך פֿון ַ קינזשאלן. ַ שטאלענע ָ קאלטע ַ אײך דערהיצן, מײן בלוט ָזאל ַ איך װיל ַ אײערע ַאנטבלױזטע שפּיצן אױף ַ פֿאלן. װיל איך ַ 18 מײנע הענט ַ ,מײנע הענט ַ ,לײב ַ מײן ַ צװײ שטיקלעך פֿון ,צײגן ַ װאס איך שעם מיך ניט צו ָ צװײגן ַ װי די,מיט פֿינגער .ראלן בױם ַ קא ָ פֿון ַא װי צװײ נעסטן,מיט פֿינגער .שלאנגען ַ װײסע ַ געדאנקען ַ װי. . . ָאדער .מאן ַ טא ָ ערא ָ פֿון ַאן 20 My Hands My hands, two little bits of my body I’m never ashamed to show. With fingers— the branches of coral, fingers—two nests of white serpents, fingers—the thoughts of a nymphomaniac. 21 I Sing You You didn’t sow a child in me, you sowed yourself. Now you grow in me, every day more defined, larger. There’s no more room for me in me, and my soul lies like a dog at your feet becoming weaker and weaker but, as I die through you, as before, I sing you my serenades. 23 זינג איך צו דיר פֿארזײט ַא קינד אין מיר, האסט ניט ַ דו ָ פֿארזײט זיך ַאלײן— , האסט ַ נאר ָ ָ טאג װאס ַא ָ װאקסטו איצט אין מירָ , ַ דײטלעכערַ ,אלץ גרעסער. ַאלץ ַ ניטא אין מיר, פּלאץ ָ פֿאר מיר ַאלײן איז שױן קײן ַ ַ דײנע פֿיס, בײ ַ מײן נשמה ליגט ,װי ַא הונט ַ און ַ שװאכער, ַ שװאכער, ַ און װערט ַאלץ שטארבנדיק דורך דיר, ַ נאר ָ סערענאדן. ַ זינג איך צו דיר ,װי פֿריִ ער, 22 I’d Like to See I haven’t seen you sleeping yet. I’d like to see —how you sleep when you slacken your grip on yourself, on me. I’d like to see you helpless, weak, mute. I’d like to see your eyes shut, breath stilled. I’d like to see you dead. 25 עס װילט זיך מיר זען נאך ניט געזען האב דיך ָ איך ָ שלאפֿנדיקן, ַא ָ עס װילט זיך מיר זען, שלאפֿסט, װי דו ָ מאכט דײן ַ פֿארלירסט ַ װען דו ַ איבער זיך ,איבער מיר. עס װילט זיך מיר זען דיך שװאכןַ ,א שטומען, ַ הילפֿלאזןַ ,א ָ ַא עס װילט זיך מיר זען דיך מיט אױגן רמאכטעָ ,אן ָאטעם, פֿא ַ ַ עס װילט זיך מיר זען דיך ַא טױטן. 24 פֿאל איך צו דער ערד ַ I Fall to the Ground Like juicy red apples my cheeks flare up in the sun with a crimson flame. —I hold on—barely to the tree, and not today, tomorrow, fall to the ground, and when someone, dazzled by my red cheeks, lifts me up from the dirt, he then tosses me aside with disgust and pity because my heart is eaten up by the worms, —and that fat worm—passion just won’t crawl out of my juicy body. I am left, discarded, as it gnaws me to death. 27 װי ַזאפֿטיק רױטע עפּל, באקן אױף דער זון מײנע ַ גיסן זיך ָאן ַ פֿלאם. מיט רױטן ַ ! האלט זיך קױם ,קױם אױפֿן בױם, נאר איך ַ ָ פֿאל איך צו דער ערד, מארגןַ , הײנטָ , און ניט ַ און װען עמיצער, באקן, מײנע רױטע ַ פֿארבלענדט פֿון ַ ַ טאן מיך פֿון דער ערד, װעט ַא הײב ָ מיטלײד ַ װעט ער פֿול עקל און טאן, װארף ָ מיך צוריק ַא ָ הארץ מײן ַ װײל אױסגעגעסן פֿון ווערעם איז ַ ַ דנשאפֿט, ַ לײ װארעםַ — , און דער פֿעטער ָ קײנמאל ניט ַארױס ָ קריכט מײן ַזאפֿטיקן קערפּער— , פֿון ַ רװארפֿענע װעט ער מיך צעפֿרעסן פֿא ָ ַא ַ ביז צום טױט. 26 מײן שיף ַ My Ship My ship has weathered many storms: a mere boy like you can’t break my heart. Don’t be surprised to find me laughing and lively the day after you say you don’t love me any more. My ship will shake all night on high waves. It will groan like a sick child. It will bend to the side like an old woman. But in the morning, it will right itself and sail, silent on the blue surface. 29 אױסגעשטאנען פֿיל שטורעמס .און דו , ַ מײן שיף איז ַ הארץָ .זאל דיך ניט מײן ַ ייִ נגל ,קענסט ניט צעברעכן ַ לאכנדיקע , באגעגענען ַא ַ װוּנדערן ,װען דו װעסט מיך ַ געזאגט האסט מיר ָ נאך דעם ,װי דו ָ טאג ָ ַא פֿרישעַ ,א ָ ַאז דו ליבסט מיך שױן ניט מער. ! נאכט אױף הױכע גאנצע ַ װאקלען זיך ַא ַ מײן שיף װעט ַ ַ קראנק קינד ,און קלאגן ,װי ַא ַ כװאליעס ,װעט קרעכצןָ , ַ נאר זי װעט זיך װי ַאן ַאלטיטשקע זיך בױגן ָאן ַא ַזײטָ , מארגן ,און שטיל זיך גליטשן אױסגלײכן צוריק אױף ָ ַ אייבערפֿלאך. ַ אױפֿן בלױען 28 און װערטער װוּנדערלעכע And Wonderful Words For Y. G. I took a knife—sharp as the glint off dead eyes and cold as the look on your living face. With that knife I opened my heart and quietly said: drink. You lay your lips on my cut heart and drank and drank until your eyes flared and wonderful words tore from your warm, thirsty mouth. 31 י.ג. האב גענומען ַא מעסער, איך ָ װאס לעבן ניט מער, שטאל פֿון די אױגןָ , ָ שארף װי דער ַ דײנע לעבעדיקע אױגן. קאלט ,װי דער בליק פֿון ַ און ַ הארץ געעפֿנט מײן ַ האב איך ַ מיט דעם מעסער ָ געזאגט :טרינק— , האב איך ָ און שטיל ָ הארץ, פֿארװוּנדעט ַ מײן ַ האבן זיך צוגעלײגט צו ַ דײנע ליפּן ָ ַ האסט געטרונקען... האסט געטרונקען און ָ ָ געװארן ָ דײנע אױגן ַזײנען פּלוצלינג הײס און ַ האבן זיך געריסן און װערטער װוּנדערלעכע ָ װארעם דורשטיק מױל. דײן ַ פֿון ַ 30 He and She ;He is a branch she—the green leaves on the branch. From him to her flows dark power, thick fertile sap. She shudders with each touch of wind, whispers and laughs, turns the silver of delighted eyes. He is simple, mute. Autumn dyes her deep colors. The cold wind cruelly exiles her from the branch, while he remains the same, simple, robust, mute. 33 ער און זי שטאם, ַ ער איז ַא שטאם, ַ זי — די גרינע בלעטער אױפֿן עס ציִ ען זיך פֿון אים צו איר פֿרוכטבארע ַזאפֿטן, ַ טונקעלע קרעפֿטן ,פֿעטע, זי ציטערט אױף מיט יעדן ריר פֿון װינט לאכט און שושקעט זיך און ַ און זילבערט זיך, װי אױגן אױף ַא גליקלעכן געזיכט; אײנפֿאכערַ ,א שטומער. ַ ער איז ַאן קאלירן, פֿארבט זי אין פּרעכטיקע ָ הארבסט ַ דער ַ שטאם, ַ רטרײבט זי בײז פֿון ַ פֿא קאלטער װינט ַ דער ַ אײנפֿאכער, ַ בלײבט שטײן ַאן און ער ַ ַא קרעפֿטיקערַ ,א שטומער. 32 זױג אױס Suck You revel, I revel, in us revels the God who ruins everything, who won’t forbid. דו קװעלסט ,איך קװעל, גאט, עס קװעלט אין אונדז דער ָ מאכט פֿון ַאלץ ַא תּל, װאס ַ ָ רבאט. פֿא ָ װאס װײס ניט פֿון ַ ָ Nail my hands, nail my feet to a cross: burn me, be burned, take all my ardor מײנע הענט, קלאפּ צו ַ ַ מײנע פֿיס צו ַא קרײץ, קלאפּ צו ַ ַ פֿארברענט פֿארברען מיך ,װער ַ ַ גאנצן רײץ. מײן ַ פֿארנעם ַ ַ and leave me deeply ashamed: suck it from me and throw it away, become estranged, alienated and go your own way. 35 ! ! פֿארשעמט, לאז מיך טיף ַ און ָ װארף ַאװעק זױג אױס און ַ פֿארפֿרעמדט פֿארפֿרעמדטַ , און װער ַ באזונדער װעג. אױף ַא ַ 34 You Plowed You plowed deep —into me—fertile earth and sowed there. —Tall stalks grew—love-stalks with roots down deep in the ground and golden heads to the sky. Surrounding your stalks, red poppies amazingly bloomed. You stood, suspicious, ?and thought: Who planted poppies ;A wind passed through you had an impulse to show it the way. ;A bird flew through you followed him away with your eyes. 37 אױפֿגעאקערט ַ האסט טיף דו ָ פֿרוכטבארע ערד ַ מײן אױפֿגעאקערט ַ ַ האסט טיף דו ָ פֿארזײט. און זי ַ ליבע־זאנגען, ַ אױסגעװאקסן – ַ הױכע ַזאנגען ַזײנען װארצלען טיף אין דער ערד מיט ָ און גילדענע קעפּ צום הימל. מאן דײנע ַזאנגען רױטער ָ האט איבער ַ ָ זיך פּרעכטיק צעבליט. פֿארדעכטיקער געשטאנען ַא ַ ַ ביסט פֿארזייט? מאן ַ האט דעם ָ געטראכט :װער ָ ַ און דורכגעטראגן, ָ האט זיך ַא װינט ָ געטאן ָ האסטו זיך ַא נױג ָ דעם װעג אים צו געבן. ַא פֿױגל איז דורכגעפֿלױגן, באגלײט מיט די אױגן. װײט ַ האסטו אים ַ ָ 36 Adam Spoiled, you had been fussed over by many women’s hands when I came across you, young Adam. And before I pressed my lips to you you pleaded, your face paler and more gentle than the gentlest lily: Don’t bite, don’t bite. I saw that teethmarks covered your entire body. Trembling, I bit into you—you breathed over me through thin nostrils and edged up to me like the hot horizon to a field. 39 ָאדם צעלאזענעם, ָ ַא ַאן אױסגעצערטלטן פֿון פֿילע פֿרױען־הענט, געטראפֿן, ָ מײן װעג האב איך דיך אױף ַ ָ יונגער ָאדם. מײנע ליפּן, האב צוגעלײגט צו דיר ַ און אײדער איך ָ האסטו מיך געבעטן ָ צארטער בלאסער און ַ מיט ַא פּניםַ , צארטסטער ליליע; פֿון דער ַ בײס מיך. בײס מיך ,ניט ַ — ניט ַ לײב דײן ַ האב דערזעןַ ,אז ַ איך ָ באדעקט מיט צײכנס פֿון צײנער, גאנצן ַ איז אין ַ אײנגעביסן. האב איך זיך אין דיר ַ פֿארציטערטע ָ ַא ַ נדערגעבלאזן איבער מיר ָ פֿונא האסט ַ דו ָ נאזלעכער, דײנע דינע ָ ַ האסט זיך צוגערוקט צו מיר, און ָ ריזאנט צום פֿעלד. הא ָ װי ַא הײסער ָ 38 And Thirstily I Drink For U.N. Gnessin I will meet him calmly with flowers when he comes toward me in public. Calm will shroud my face when I give him the flowers. But if he rests overnight in my home—I crawl to his bed quietly as a mouse in the dark, and if he’s cradled in good dreams —or choked by a bad dream he’s mine, lying there. I pull off the covers and kiss his chest, and thirstily I drink his blood, —and suddenly everything’s easy and good my sick, my lonely love thirsts for his blood. 41 און דורשטיק טרינק איך א .נ .גנעסינען באגעגענען רויִ ק מיט בלומען, איך װעל אים ַ שטאט צו מיר קומען, ָ װען ער װעט אין באװעבן, מײן פּנים ַ און ַא רויִ קײט װעט ַ װען איך װעל די בלומען אים געבן, נאכטיקע רו האבן ַזײן ַ נאר אױב ער װעט ָ ָ מיט מיר אין אײן הױז — שטיל צו ַזײן בעט קריך איך צו, נאכט ,װי ַא מױז, שטיל אין דער ַ סײ ער װעט ַזײן פֿון גוטע חלומות געװיגט, און ַ סײ פֿון ַא חלוםַ ,א שװערן געשטיקט, ַ מײנערַ ,אזױ ,װי ער ליגט. ער איז ַ איך עפֿן ַזײן צודעק און קוש אים ַזײן ברוסט, און דורשטיק טרינק איך ַזײן בלוט, לײכטַ ,אזױ גוט, מאל ַאזױ ַ און עס װערט מיט ַא ָ אײנזאמע ליבע ַ מײן קראנקעַ , מײן ַ ַ נאך ַזײן בלוט. דורשט ָ 40 באן ַא ליד ַ זינגט די The Train Sings a Song ! 1 ,סיגארעטן ַ ,סיגאר ַ פֿארליבטע מיט ַ פּארלעך ָ ;קאװע ַ אײז־קרים און ַ ,פּינאטס ָ ;לאװע ַ פֿון מענטשן ַא טונקעלע ,פּגעלאזטע װיניעטן ָ רא ָ ַא ,לײב און שװײס ַ ריח פֿון יונגן .רשײט און הײס ַ פֿא ַ אױגן בליצן .עס דונערט מיט געלעכטער ,קארטן װערן צעלײגט אױף שױסן ָ .בארירונג פֿון פֿיס און קניען ַ .דאס שטױסן ָ זיס איז פֿון צוג . װערטער גליִ ען, הערצער,אױגן ! 2 — פֿײף ַ ־הורא און ַ ־הא ַ הוא־הא ַ .רײף ַ געװארן ָ ס'איז די שעה ,װאכן ַ מיטנאכט־שעה פֿון ַ די,ָא ,לאכן ַ װען דו הערסט די שדים ...װען דו הערסט די שדים זינגען !רמאניקע ַאהער ָ הא ַ ַא !באגער ַ גרױזאמער ַ מײן ַ ,ָא ,שװאן ַ װילדער,שװארצע ַ מײן ַ ,דו .באן ַ שפּרייטסט די פֿליגלען אױפֿן ! 3 ניט געפֿלױגן,ניט געשטױגן ,געלאפֿן ָ רבײ ַ פֿא ַ איז ַא צוג ,נאכט די שרעק ַ װי דורך .געװען — און ַאװעק ! ! 1 Flirty couples with cigars, cigarettes, peanuts, ice-cream, and coffee; muffled vignettes from a dark lava-flow of people; smells and sweat from young bodies; eyes flashing wanton and hot. Thundering laughter. Cards laying on laps, touching of legs and knees. The jostling on the train is sweet. Eyes, hearts, words glow. 2 Hoo-ha-ha-hoorah and a toot. The hour has become ripe. O, the midnight hour of vigils hearing the demons laughing, hearing the demons singing— A harmonica, over there! O, my ruthless lust. You, my dark, wild swan, you spread your wings over the train. 3 A train flying by is as entirely untrue as a night terror that is there and then gone. (continued) 42 43 4 The train rocks to the rhythm of the dance that a man’s feet shuffle with intense feeling into the stony floor. The train reeks of gin, and the floor shakes like a chunk of gelatin. But the feet still solidly shuffle the syllables of the dance, until the floor becomes a sea where we all swim in scalding joy. 5 The train sings a song: —I am tired, tired, tired suddenly everyone is tired. Heads fall to shoulders fall to walls, hands entwine with hands, a leg presses sharply on a leg. O, hours of dark pleasure, be blessed. All at once the train is dark. The light has gone out. A black swan flew up and snuffed the light. Then the light came back too soon, and joy disappeared, and the burden of brightness fell on everyone like an unwieldy load. 6 Sleep lulled jazz, devoured jazz. Now jazz lies cast off ;with the small harmonica the train sings its lullaby alone. ! 4 טאנץ, באן װיגט זיך צום ריטעם פֿון ַ די ַ שארן אױס װאס צװײ מענערשע פֿיס ַ ָ מיט ַאזױ פֿיל געפֿיל אױפֿן שטײנערנעם דיל. עס שמעקט מיט „דזשין“, און דער דיל טרײסלט זיך, זשעלאטין. ַ װי ַא שטיק הארט שארן אױס ַ ָאבער די פֿיס ַ טאנץ, די זילבן פֿון ַ ביז עס װערט פֿון דיל ַא ים, װוּ ַאלע שװימען מיר אין בריִ ענדיקער פֿרייד. 5 ! באן ַא ליד: זינגט די ַ איך בין מיד ,מיד ,מיד — — — — געװארן מיד. ָ מאל ַאלע ַזײנען מיט ַא ָ פֿאלן קעפּ צו ַאקסלען צו ,צו װענט, ַ צוזאמען זיך מיט הענט, פֿלעכטן הענט ַ שארף צו צו ַא פֿוס, דריקט ַא פֿוס זיך ַ ָא ,געבענטשט זײ ,שעה פֿון טונקלען גענוס! באן, מאל אין ַ שװארץ װערט מיט ַא ָ ַ דאס ליכט, מאל ָ האט זיך מיט ַא ָ אױסגעלאשן ָ ָ שװאן ַ שװארצער ַ ָאנגעפֿלױגן איז ַא דאס ליכט. מאל ָ רלאשן מיט ַא ָ פֿא ָ און ַ דאס ליכט צוריק, באלד ָ האט ַ אױפֿגעפֿלאמט ָ ַ דאס גליק, פֿארשװוּנדן איז צוריק ָ און ַ לאסט פֿון ליכט, געפֿאלן איז אױף ַאלעמען די ַ ַ און װי ַא שװער געװיכט. ! 6 פֿארװיגט. האט דעם דזשעז ַ שלאף ָ דער ָ פֿארצוקט. האט דעם דזשעז ַ שלאף ָ דער ָ פֿאררוקט איצט ליגט דער דזשעז ַ רמאניקע הא ָ צוזאמען מיט דער קלײנער ַ ַ און דער צוג זינגט ַאלײן ַזײן װיג־ליד. ! )(continued 45 44 ! 7 , עס שטױסט אין מידן אימפּעט,עס שטױסט .קאן ָ דרא ַ װײטער דער ַ טראגט זיך ָ עס ,ַאלץ ניכטערט זיך פֿון קורצן דרעמל ,גאן ָ װא ַ עס טומלט זיך שױן אין , פֿעלדער,טאנצט ַ ,טאנצט ַ ,מײן בליק ַ פֿאר ַ לױפֿט גיכער — דאס גליק ָ ס'איז געװען און ַאװעק הארבסטיקע פֿעלדער ַ אױף די ,גראז ָ דאס ליבע ַאלטע ָ הארבסטיקע פֿעלדער ַ אױף די .גראז ָ דאס ָ פֿרימארגן ָ פֿון װעסט־װירדזשיניע,בלױפֿילד 1930 ,קטאבער ָ ָא 46 7 The dragon pushes, it advances with tired momentum— it drags itself further. Everything wakes up from a short nap. The car is noisy again. Dance, dance fields, run faster before my gaze. Joy comes and goes— the dear old grass is in the autumn fields. In the autumn fields, is the morning’s grass. Bluefield, West Virginia October, 1930 47 Morning ;Earlier the clouds poured rain now they pour themselves into the morning as pure gold. The gold is slowly glazed over and dappled, as if with tears or dew. Blue patches emerge: night stands at the doorway. The clouds mask the glowing rays: night ends. The sky is light but overcast with night-like tears. 49 פֿרימארגן ָ געגאסן, האט ַא רעגן ָ װאלקנס ,פֿון װעלכע ערשט ָ די ָ צעגאסן ָ פֿרימארגן ָ גאלד אין האבן זיך מיט לױטערן ָ ָ רלאשן, פֿא ָ פּאמעלעך ַ גאלד װערט ַ דאס ָ ָ באדעקט ,װי מיט טױ, באדעקט ,װי מיט טרערןַ , און ַ ערטערװײז בלױ, ַ דער הימל װערט בײם שװעל, געשטאנען ַ ַ נאכט איז די ַ פֿארצױגן שטראלן ַ ַ האבן די גליִ ענדיקע װאלקנס ָ די ָ נאכט איז ַאװעק ,דער הימל איז העל, די ַ פֿארצױגן. נאכטיקע טרערן ַ נאר מיט ַ ָ 48 פֿארן שטורעם ַ Before the Storm ,געװארן ָ די לופֿט איז ענג און שװער ; גרױער,דער הימל נידעריקער רלארן ָ פֿא ַ האבן זיך ָ שאטנס ָ .אין ַא טונקלקײט ַא בלױער The air feels close and heavy, the sky, low and gray. Shadows are lost in the blue dark. עס קוקן װילד און הײס ַאזױ ;דעם הימלס גרױע בליקן בלײכער פּױזעט אונטער זײ ַ ַא .פֿאבריקן ַ דער רױך פֿון די The sky’s gray glances are wild and hot. Palely creeping under them comes smoke from factories. װײסער שױם אין ים ַ װי,עס איז — פֿאבריקן ַ דער רױך פֿון די צאם ַ שװערן,אין טונקל גרױען .װאלקנדיקע בריקן ָ פֿון The smoke from the factories is like white froth on the sea. The dark-gray, rigid fence is made of cloudy bridges. ! ! ! ,שפּאלטן ַ ,ָאט זעגן שױן די בריקן ;פֿײערדיקע זעגן ַ װײס ַ האלטן ַ בא ַ ָאט פֿליִ ען גיכער זיך .טײבעלעך פֿון רעגן ַ צװײ 50 The bridges are splitting, severed by fiery white saws; two doves flit away to hide from the rain. 51 װאלקנס ָ Clouds װאלקנס העל ניט ַזײן ָ עס קענען ,פֿארגײט ַ װען די זון ,שײן ַ דער זילבער,דער רױטער פּוך .מיט דער זון צעגײט ! סטאדע קי ַ ַא טונקל רױטע ,פֿארגליװערט שטײן ַ בלײבט אין דער הייך ַ נאך פֿרי ָ װאלט ַזײן ָ פֿאר זײ ַ װי .שלאפֿן גײן ָ שטאל צו ַ אין ! סטאדע קי ַ פּאמעלעך װערט די ַ רגאסן ָ פֿא ַ טײך ַ פֿון ַא בלױען דער רױטער עק פֿון לעצטער קו .רלאשן ָ פֿא ַ טײך ַ װערט אױך אין ! בײם ברעג ַ טײך ַ צײגט ַא קו פֿון ַ עס בלאסן ַ גאלדיק ָ הארן ַא ָ ַא אױפֿן ברײטן בלױען הימל־װעג .געלאסן ַ שטײען שטערן אױף 52 Clouds can’t be light when the sun goes down. The red wisps, the silver shine, disperse with the sun. A dark-red herd of cows remains up above—stilled stone— as if it’s too early for them to go sleep in the stable. Slowly the herd of cows drowns in a blue river. Then the red tail of the last cow goes dark. By the shore, a cow pokes a pale gold horn out of the river. On the sky’s broad, blue path, stars stand dignified. 53 ַא פֿעלד A Field װי רירנדיק איז ַא פֿעלד ,שפּראצונגען ָ מיט עופֿעלעך ,צװישן שטײנער און צעטריקנטער ערד מײלכעלעך ַ װי דורשטיקע ָאפֿענע .קוקן זײ צום הימל אױסגעװאשן ליכטיק העל ַ פֿײכטער ערד ַ שמײכלען זײ אױף הױפֿנס ,נאך ַא רעגן ָ .שװארצע בריסט ַ װי קינדערלעך אױף There’s nothing more moving than a field with baby things springing up between stones and parched earth opening their thirsty mouths to the heavens. Washed-out, bright-pale, they smile out from heaped earth damp from the rain like babies on black breasts. רמײדלעך ַ אומפֿא ַ נאר ָ ,דרײסט ַ ניט שװארצער ערד ַ זײ טײלן ָאפּ די קעפּלעך פֿון דער , צו ליבע,און ציִ ען זיך צו דער זון ,פֿארגעסן ָאן דער מוטער ַ ביז דעם שניטערס מעסער .אײן צוריק זיי צו דער ערד ַ בײגט ניט Not boldly, but unavoidably they part their heads from the black earth and stretch to the sun, to love, forgetting their mother, until the reaper’s knife bends them back to the earth. ! 54 55 קאונטי ַ ליװאן ַ סא ָ אין In Sullivan County ! 1 1 ,נאכן רעגן ָ הײנט ַ די ערשטע העלע שעה ,שײנט די זון מיר װײך און מילד ַאנטקעגן ַ עס טאלן ָ קאונטיס ַ ליװאן ַ סא ָ די פֿעלדער פֿון ,שמאלן ָ דעם,װײט ציִ ען זיך ַארום דעם װעג ַ ,דארטן ערגעץ בלױען זיך אױף בערג די װעלדער ָ ...מאלינע געצױמט ַזײנען די פֿעלדער ַ מיט ,גאר ניט ַאזױ גרינג ָ דערפֿרישן זיך מיט דעם איז פֿארכּישופֿטן רינג ַ גלײך אין ַא ַ רײן ַ פֿאלסט ַא ַ דו שטעכעדיקע הענט,פֿון אױסגעשטרעקטע גרינע . דערנער־װענט,צװײגן ַ אױסגעפֿלאכטענע פֿון ָ און ,נאכן רעגן ָ דא ַאזױ פֿיל ָ מאלינעס איז ַ נאר ָ ,נאך װײך און מילד ַאנטקעגן ָ שײנט די זון מיר ַאלץ ַ עס פֿארם ַ אײל זיך ניט גײן צום ַ נאר איך ָ ,װארט שױן פֿרישע מילך ַ עס .מײן ָארעם ַ צװײגעלעך ַ און שטעכעדיק זיך ברעכט די ! 2 2 ,מא ַזאיִ ק פֿון פֿעלדער ָ רױטע,געלע ,ראמען פֿון װעלדער ַ געצױמט אין ,איינזאמער בױם ַ דארטן ַאן ָ דא און ָ ,די בערג זעט מען קױם־קױם ,געזױמט װי פֿון בײמער ַא װעלט .פֿארשטעלט ַ האט ַא נעפּל ָ די בערג ! Today in the first light hour after the rain, the sun shines calmly, softly on me. The fields in the valleys of Sullivan County stretch far from the narrow path. Somewhere out there, trees turn blue on the mountains. Raspberries surround the fields, but it’s often not easy to eat enough of them: you’ll suddenly lose yourself in a labyrinth of outstretched green stabbing arms, a braided, thorny wall of branches. Yet after the rain there are tons of raspberries. The sun shines calmly, softly on me. Fresh milk awaits, but I don’t hurry to the farm. My arm twists on the thorns. !! !! !! !! ! Yellow and red mosaic of fields, each square of color bordered by trees— here and there, a tree separate from the rest. You can barely see the mountains. A world hemmed in by trees, the mountain obscured by fog. (continued) 56 57 ! 3 3 ,קײן בערג — ַאזױ איז בעסער , גרעסער,װײטער ַ װײט װערט ַ די װײטן ַ אין די װײכע .מײן זעל ַ בלאנדזשעט אום ָ לײכט ַ װײטן ַ אין די װײכע .װערט זי װײך און העל .גאנצע װעלט ַ אין ַא װײכער גרױקײט שװימט די ! ...קײן װעלט — ַאזױ איז בעסער . גרעסער,מײן אױג װערט װײכער ַ אין דער װײכער גרױקײט . קײן ערד,ניטא קײן װעלט ָ אין דער װײכער גרױקײט .שװים איך אומגעשטערט ! 4 :בארג און דערזען ַ איך בין ַארױף אױפֿן ,טײכן ַ װי גילדענע,פֿעלדער , װי זעגלען אױף שיפֿן,און בײמער אױף זײ .טײכן ַ גרינע זעגלען אױף גילדענע ַא טיפֿן, ַא גרינעם,נאענט אין ַאן ָאפּגרונט ָ און ,שלאנג ַ ראזע ָ װי ַא,דער װעג ,ַארום און ַארום גרינע זעגלען פֿון שיפֿן .צאל ָ ָאן ַא,װאלד ַ װי ַא ,טאל ָ מײן ַ װי קלײן איז געװען,װי נישטיק :טאל ָ מײן גרינינקער ַ , װי אױף פֿליגלען פֿון װינט,האט זיך ָ געטראגן ָ ,מער־קלאנג ַ דארטן ַא ָיא ָ פֿון ;מײן קלײנינק קינד ַ דארט גערופֿן ָ האט ָ מיך ,בארג צוגעשמידט ַ נאר איך בין געװען צום ָ ,האט גערױשט און געהודיעט דער װינט ָ לאנג ַ און ,דאס קינד ָ האט געװײנט און גערופֿן ָ לאנג ַ און .מײנע טריט ַ האט דערהערט ָ טאל ָ װאנען דער ַ ביז 58 No mountains—this is better. The horizon gets farther, bigger in the soft distance. My soul wanders, aimless, and in the soft distance, it blurs and lightens. The whole world swims in a tender gray. No world—this is better. My eye gentler, bigger. In the tender gray, no world, no earth. In the tender gray, I swim undisturbed. 4 I went up on the mountain and saw fields like golden rivers and trees on them like sails on ships: green sails on golden rivers. Close, in a deep, green abyss, the road wound through the endless seeming forest—a pink serpent twisting between green sails of ships. How insignificant, how small was my valley, my little green valley: it carried to me, as on wings of wind, a lamenting sound. My baby was calling to me. But I was welded to the mountain, and for a long time the wind swung around me and for a long time the baby cried and called out until the valley heard my steps again. 59 בײ ַ נאכט ַ בײ ַ ניו־יארק ָ דסאן ָ הא ָ די ברעגן פֿון New York at Night by the Banks of the Hudson לקן־קראצערס ַ װא ָ דײנע ַ קאמערן פֿון ַ אין די ,דאס ליכט ָ — ,האניק ָ רינט גילדענער ,מיליאנען פֿענצטער ָ דורך די ,האניקנעסטן ָ גיגאנטישע ַ קאמערן פֿון ַ װי דורך די ,האניק ָ זעט מען דעם גילדענעם .דאס ליכט ָ ,האניק ָ דעם מענטשנס ,בינשטאקן ָ דא זײערע ָ האבן געבױט ָ ריזיקע בינען ,בינשטאקן ָ װאלד פֿון ַ ַא ,האניק ָ און איבערפֿילט זײ מיט .דאס ליכט ָ — ,האניק ָ מענטשלעכן ,נאכט ַ בײ ַ דסאן ָ הא ָ איז דער, װי פּעך,שװארץ ַ ,שטראמט ַאהין ָ האניק ָ און דער .ניו־יארק ָ בײ די ברעגן פֿון ַ און שלינגט דעם פּעך ! !! * * * ,בײמער ַאזעלכע מיט גילדענע פֿרוכט ,װאלד מיט גילדענע פֿרוכט ַ ַא ,ריזיקע צעדערן .לאמטערן ַ האנגען מיט ַ בא ַ 1933 60 Seeping from the cells of your skyscrapers is golden honey—light through millions of windows, as through the cells of gigantic honey-combs, you can see golden honey, human honey, light. Immense bees built their beehives here, a forest of beehives, and filled them until they overflowed with honey, human honey—light. The Hudson at night is black as pitch, and the honey flows and swallows the pitch on the banks of New York. * * * These amazing trees with golden fruit, a forest of golden fruit, gigantic cedars hung with lanterns. 1933 61 פּאלמען ַ Palm Trees ,נאלן ַ קא ַ ,הײזער ַ װײסע ַ ,פּאלמען ַ .נאלן ַ קא ַ נאך ַ ,הײזער ַ װײסע ַ נאך ָ ,פּאלמען ַ נאך ָ .פֿאלן ַ בא ַ דא קען דיך ַאן אומעט ָ אױך Palm trees, white houses, canals, more palm trees, more white houses, more canals. Even here sadness can invade you. ! ,װארעמען הױז ַ נאך דעם ָ ,נאך דעם שנײ ָ דו בענקסט ,דײן װינקל אין הױז ַ נאך ָ ,קאנטע ַ בא ַ ,נאך קרובֿים ָ . װי ער רױשט,דו לױפֿסט צום ים און הערסט ! .האב איך ליב ָ נאר דעם ים ָ ?האב איך דעם ים ַאזױ ליב ָ װאס ָ פֿאר ַ און .באטריבט ַ , װען ער איז װי איך,ראן טעג ַ פֿא ַ װײל ַ ! ,קײקלט זיך שװער און גרױ צו דעם ברעג ַ ער ס'װאלט אים דערעסן דער רױשיקער ברעג ָ װי . ניט קײן װעג,פֿאר זיך ניט קײן ציל ַ און ער זעט ניט ! , װען דער ים איז בײז װי ַא הונט,ראן טעג ַ פֿא ַ נאר ָ װי ַא ריזיקער הונט,װארפֿט זיך צום ברעג ַ און .צארן ַארױס ַאזש פֿון גרונט ָ און הױבט זיך פֿון ! קאץ ַ לאשטשעט זיך צום ברעג װי ַא ַ װען ער,ראן טעג ַ פֿא ַ און ,טאץ ַ און ליגט אױסגעשפּרײט װי ַא ריזיקע .טאץ ַ גאט ַאלײן די ריזיקע ָ ס'האלט ַ און 1940 ,ֿפלָארידע 62 You still long for snow, for a warm house, for relatives, friends, your own corner of the house. You run to the sea and listen as it rushes. But I do love the sea. And why? Because there are days when it’s like me, unhappy. It lumbers and heaves its gray bulk to the shore, sick of the noisy beach, not knowing where else to go. There are days when the sea is vicious as a dog tossing itself on the sand—a huge dog— rearing from the ocean floor in wrath. And there are days when it nestles to the shore like a cat and it lies spread out like a giant offering that God alone holds. Florida, 1940 63 In the Muck of Your Suspicion Whatever I say or do you submerge in the muck of your suspicion, you mock with your cold, hard glances. Frogs immediately leap from my mouth, worms slither from my fingers. My eyes, like a witch-monster’s, my hands, like snakes that want to strangle you. Only my feet, ashamed, stand cemented to the floor. They try—but fail—to run from your cold, mocking glances. 65 רדאכט פֿא ַ דײן ַ אין קױט פֿון ַ װאס איך ָזאג און טו, ָ רדאכט פֿא ַ דײן ַ ַאלץ טובֿלסטו אין קױט פֿון ַ קאלטע שװערע בליקן. לאכסט אױס מיט ַ און ַ מײן מױל, מאל ָאן שפּריגען פֿון ַ זשאבעס הײבן מיט ַא ָ ַ מײנע פֿינגער; ראפּ פֿון ַ װערעם גליטשן זיך ַא ָ מײנע אױגן, פֿארזעעניש ַא מכשפֿה ,װערן ַ בײ ַא ַ װי ַ שלאנגען, מײנע הענט ,װי ַ ַ װאס װילן דיך דערשטיקן, ָ פֿארשעמטע מײנע פֿיסַ , נאר ַ ָ שטײען צוגעקלעפּט צום דיל, אומזיסט פּרוּװן זײ ַאנטלױפֿן אױסלאכנדיקע בליקן. ַ קאלטע דײנע ַ פֿון ַ 64 רױטע בלום Red Flower I tilled my girlish garden, and turned the flowers under: but here and there from the manure a red flower springs up shrieking. I planted potatoes in my garden and weeded out the flowers: but between the vegetables, like a tiny slipper, my red flower brazenly bursts open. 67 גארטן, מײן מײדלשן ָ צעאקערט ַ האב ַ איך ָ צעמישט מיט ערד די בלומען אומעטום, דארטן, דא און ָ נאר אױפֿן פֿעלדמיסטָ , ָ שפּראצט װײנענדיק ַארױס ַא רױטע בלום. ָ ! רטאפֿל קא ָ גארטן מיט ַ מײן ָ פֿארזײט ַ האב ַ איך ָ און אױסגעיעט די בלומען אומעטום, נטאפֿל פּא ָ נאר פֿון די גרינס ,װי ַא קלײנינקער ַ ָ מײן רױטע בלום. שפּראצט דרײסט ַארױס ַ ָ 66 ַא ליבע־בריװ A Love Letter For U. N. Gnessin גנעסינען. נ.א שרײבן ַ װאלט װעלן צו עמעצן ָ איך . ַא ליבע־בריװ,ַא ליבע־בריװ “ „די ליבע,פֿלאנצונג ַ װארצלען פֿון ָ די .מײנעם טיף ַ הארצן ַ װאקסן אין ַ ! ,פֿלאנצונג ַ ַא װילדע און שטעכיקע .הארבסטיקן װינט ַ פֿארזײטע פֿון ַ ,מײן ליבע ַ ,פֿלאנצונג ַ ס'איז ניט קײן,ַאך .נאקעט און בלינד ַ ס'איז ַא נפֿשל ! The seedling is barbed and wild and sown with an autumn wind. No, my love is not a seedling: it’s a newborn, naked and blind. פֿלאנצונג ַ מיט בלוט און מיט לעבן ַא ,ס'שרײט ַ װי ס'װײנט און װי,ס'רײסט זיך ַ װי מײלכל ַ רחמנותדיק זוכט מיטן .װײט ַ װאס איז פּוסט ָאדער ָ ,די ברוסט With blood and with life, the seedling fights and fusses and cries: its mouth searches pathetically for a breast that is distant or dry. , ליבע,דאס הונגעריקע נפֿשל ָ .שװארץ ַ ביז ס'װערט,װארפֿט זיך און װײנט ַ ?געבארן ָ פֿארזײט און ַ האט עס ָ װער ?הארץ ַ מײן ַ רײסט מיר ַ נאגט עס און ָ װער Love is a hungry newborn: it cries itself blue in the face. Who has sown and birthed it? Who gnaws and shreds my heart? ! ! שרײבן ַ װאלט װעלן צו עמעצן ָ איך . ַא ליבע־בריװ,ַא ליבע־בריװ 68 I would like to write a love letter to someone, a letter of love: the seedling called “love” is rooted deep in my heart. I would like to write a love letter to someone, a letter of love. 69 Hope My delicate, distant hope can’t form itself in a real word. My hope is a cloud-seed pried from the larger mass that presses on me now. Once, this ominous cloud was also only a light seed, a distant, delicate hope. 71 האפֿענונג ָ װארט פֿון װירקלעכקײט אין ַא ָ האפֿענונג, װײטע ָ צארטעַ , מײן ַ פֿארמירן ַ קען זיך ניט ָ האפֿענונג איז װי ַא װאַָלקנזױם, מײן ָ ַ כמארע, ָאפּגעריסן פֿון דער גרױסער ַ װאס דריקט מיך איצט. ָ כמארע אױך געװען מאל איז די ַ ַא ָ װאלקנזױם, נאר ַא ליכטיקער ָ ָ האפֿענונג. צארטע ָ װײטעַ , ַא ַ 70 ָא ,אומעט פֿון דער ערד O, the Despair of the Earth You’re like a flower-pot of hardened clay with a tough glimmer of glaze. A secret hand strewed black, fertile earth and seeds into you. A thin stem cropped up, buds sprouted, and wonderful flowers opened, bloomed even more, then blew away. The thin stem is withered ;now that it’s no longer blooming only your glimmer remains —tough and proud !O, clay pot And the black earth no longer clings to your hard I. (O, the despair of the earth and the thin stem )that withers in you. 73 בלומען־טאפּ ָ ביסט װי ַא לײמיק־הארטער, ַ ַא פּגעליאקירטן לײם ַ גלאנץ פֿון ָא מיט ַא טעמפּן ַ נגעשאטן דיך ָ האט ָא האנט ָ ַא געהײמע ַ פֿארזײט. שװארצער ,פֿעטער ערד און ַ ַ מיט באװיזן, האט זיך ַ שלאנקער געװיקס ָ ַא ַ רױסגעשפּראצט ָ האבן ַא קנאספּן ָ ָ האבן זיך געעפֿנט און װוּנדערלעכע בלומען ָ האבן געבליטָ ,אפּגעבליט. זײ ָ ! שלאנקער געװיקס, רדארט שטײט איצט דער ַ פֿא ַ ַ ניט בליִ ענדיק מער, שטאלץ ָ נאר טעמפּ און ָ גלאנץ פֿון דיר, נאך ַאלץ דער ַ איז ָ טאפּ! ָא ,לײמענער ָ שװארצע ערד ַ און עס קלעפּט זיך ניט מער די הארטן איך דײן ַ צו ַ )א ,אומעט פֿון דער ערד ָ שלאנקן געװיקס, מיט דעם ַ דארט אין דיר(. װאס ַ ָ 72 די גרענעץ The Border ,די גרענעץ צװישן לעבן און טױט איז ַאזױ דין — רנאכטיקן גרין ַ פֿא ַ װי דער אונטערשײד אין פֿלאם פֿון הימל ַ בײט זיך אונטערן ַ װאס ָ .פֿון טונקל־גרין אין טױטן שימל The border between life and death is so thin— as thin as the difference between greens at dusk, which change under the sky’s blaze from deep viridian to dead mold. .לאנד ַ פֿארכּישופֿטן ַ ראנד פֿון ַ איך שטײ אױפֿן .האנט ַ דערלאנגען דעם טױט מיט דער ַ איך קען ,דאך לעב איך ַא ַזא פֿולן לעבן ָ און .פֿארשװעבן ַ דאס ָ און װי גרינג איך קען I stand on the edge of the charmed earth, and if I reach out my hand I can touch death. Of course I live a complete life— yet how easily I can float it away. ! ! עס איז כּישופֿדיק דער רוף פֿון טױט ;גאלדיק רױט ָ װען דער הימל איז ,נאך גרין ָ דער ים איז בלױ און דער בױם איז .— די גרענעץ צװישן לעבן און טױט איז ַאזױ דין 1948 74 When the sky is golden-red the call from death can charm you; the sea is blue and the tree is still green— the border between life and death is so thin. 1948 75 דײנע אױגן ַ Your Eyes ,דײנע אױגן ַ ַא טיף גרינער זומער איז אין ,הארץ ַ װארעם ַ דײן ַ װאס ציט זיך פֿון ָ ,ַא זומער ,צװײגן ַ געזאנג אױף ַ ַא זומער מיט .שװארץ ַ שאטענען זיך ָ װאס ָ ,צװײגן ַ A deep-green summer is in your eyes, a summer that pulses from your warm heart, a summer with a song in its branches, branches that shadow darkly. ,דײנע אױגן ַ װוּ עס פֿירן,איך װיל גײן ,װאלד ַ טאל אין ַא געדיכטן ָ דורך פֿעלד און װוּ סטעזשקעס ַזײנען קרום און אױסגעבױגן .האלט ַ און שטילע טונקלקײט אין ָארעמס I will go where your eyes lead me, through fields, valleys, through a dense forest where paths are crooked and curved and quiet darkness holds you in its arms. ! 76 77 ַאן ָאװנט אין מערץ An Evening in March You can no longer fathom wonders like a damp March evening when the just-lit lanterns flicker dimly and reflect off the bright asphalt. It’s love you think of, only love, you silly, miserable woman. Lift your unhappy head to see how the El casts its black net —and women clamber up and down their eyes light as spring clouds, their lips and cheeks painted like the last traces of sunset. —O, you alone remain pallid walking like a gray shadow through the striking twilight, still wearing a winter hat and coat, your wide eyes betraying your secret: it’s love you think of, only love, you silly, miserable woman. 79 פֿארשטײן מער דו קענסט שױן ניט ַ ַאזעלכע װוּנדערלעכע ַזאכן, אױפֿדערנאכט אין מערץ, ַ נאסער װי ַא ַ נאך בלײך װען עס ציטערן ָ לאמטערן די ערשט־געצונדענע ַ ספֿאלט... און שפּיגלען זיך אין פֿרײלעכן ַא ַ נאר ,פֿון ליבע, טראכסטו ָ פֿון ליבע ַ נארישע ,דו אומגליקלעכע פֿרױ! דו ַ ! קאפּ און זע, דײן אומעטיקן ָ הױב אױף ַ שװארצע נעץ דער „על“, ַ װי ס'װעבט ַזײן ראפּ דארט ַארױףַ ,א ָ און פֿרױען גײען ָ װאלקנס, לײכטע ,װי פֿרילינג ָ מיט אױגן ַ באקן, נגעפֿארבטע ליפּןַ , ַ מיט ָא רגאנג. זונפֿא ַ ַ װי לעצטע שפּורן פֿון ! נאר גײסט ַארום ַא בלײכע, ַאך ,דו ַאלײן ָ רנאכט, פֿא ַ שאטן אין לוסטיקן ַ ַא גרױער ָ מאנטל; נאך ַאלץ אין װינטערדיקן הוט און ַ ָ און די גרױסע אױגן ָזאגן אױס דעם סוד, נאר ,פֿון ליבע, טראכסטו ָ ַאז פֿון ליבע ַ נארישע ,דו אומגליקלעכע פֿרױ! דו ַ 78 To a Young Poet ?So what if you analyze things deeply Your heart, your heart sleeps. And if, when he came, you looked ?at him clearly, as at a son—so what You must burn in hell three times, like me, in a fire of love burn long and slow. You must be purified in hell three times, like me. You must love without reason or pride; you must love to death. Then, when you acknowledge the death in love, write love poems. 81 צו ַא יונגער דיכטערין רײן אין ַזאכן, דײן בליק דרינגט טיף ַא ַ װאס איז דערפֿוןַ ,אז ַ ָ שלאפֿט, הארץ ָ דײן ַ הארץַ , דײן ַ ַ אוןַ ,אז ער איז געקומען קלארע בליקן האסט מיט ָ און דו ָ געטאן אױף אים ,װי אױף ַא זון, ָ ַא קוק װאס איז דערפֿון? ָ מאל ,װי איך ,ברענען אין גיהנום — דרײ ָ דארפֿסט ַ ַ פֿײער פֿון ליבע, אױף ַא ַ נגזאם ברענען. לא ַ לאנגַ , ַ מאל ,װי איך, דרײ ָ דארפֿסט ַ ַ געלײטערט װערן — ַ אין גיהנום שטאלץ, ָ דארפֿסט ליבן ָאן שׂכלָ ,אן ַ ליבן ביזן טױט! דאן ,װען דו װעסט דעם טױט ַ אין ליבע דערקענען, שרײב ליבע־לידער! ַ 80 A Spin of the Wheel I gambled my life's calm for a spin of the wheel, and I don’t regret it. —Does it matter what a flower dies of autumn, a storm wind. And you, my storm wind, are a zealous playboy and even death at your hands is dear. 83 פֿאר ַא שפּיל ַ צאלט בא ָ האב איך ַ פֿאר ַא שפּיל ָ ַ מײן לעבן, מײן רו ,מיט ַ מיט ַ פֿארדריסט מיך ניט. און עס ַ שטארבט? ַ װאס ַא בלום ניט ַאלץ אײנס פֿון ָ הארבסט ,צי פֿון שטורעם־װינט פֿון ַ און דו ,שטורעמװינט, ביסט ַא הײסער װױלער־יונג, דײנע הענט איז ליב. און ַאפֿילו דער טױט פֿון ַ 82 O, Secretive Life What reconstructed my limbs to be so ugly and sucks my marrow and sucks my blood ?and bores through my breasts Why do I dream so often of this bed, the Inquisition bed, where I lie stretched out in heavy suffering. Slowly, slowly, you grow and grow in me, O, secretive life. 85 ָא ,סודותדיק לעבן! מײנע גלידער איבערגעאנדערשט ַ ַ האט ַאזױ מיאוס װאס ָ ָ מײן בלוט, מארך ,און זױגט ַ מײן ַ און זױגט ַ מײנע בריסט? און עגבערט ,עגבערט ַ װאס חלומט זיך מיר ַאזױ ָאפֿטַ ,אזױ ָאפֿט ָ דאס אינקוױזיציע־בעט, דאס בעטָ , ָ לײדן? װוּ אױסגעשטרעקט ליג איך אין שװערע ַ װאקסטו אין מיר, נגזאם ַ לא ַ נגזאםַ , לא ַ ַ װאקסטו אין מירָ ,א ,סודותדיק לעבן! ַ 84 האט מיר מײן זון ,װעלכער ָ צו ַ קארעלן געשענקט העל בױע ַ To My Son, Who Made Me a Present of Light Blue Beads Your beads cool me —and make me feel strangely young would I want ?to be young again It’s good to look lovely ;for a young man of nineteen —my beads, my smile calm and light blue. 1931 87 קארעלן, דײנע ַ עס קילן מיך ַ מאדנע יונג, און איך פֿיל מיך ָ נאך װעלן װאלט ָ איך װײס ניט ,צי איך ָ װערן װידער יונג. ! נאך געפֿעלן דאכטַ ,אז איך קען ָ נאר מיר ַ ָ ַא ייִ נגל פֿון ַנײנצן ,װי דו, קארעלן טראג די ַ ָאט ַאזױ ,װי איך ָ מיט ַא שמײכל פֿון העל בלױער רו. 1931 86 װײסן װעגעלע ַ אין איר פֿאר מיר ַ לאנג שפּרײט זיך ַ ברײט און ,ַא זוניקער װעג .טואר ַ טרא ָ איך זע קײנעם ניט אױף דעם ליכטיקן ,הײזער ַ די,נאר די מענטשן ָ ניט געשרײען,נאר ַאלע טענער ָ ,טײך ַ װערן דערטרונקען אין ַא ליכטיקן טײך ַ אייבערפֿלאך פֿון דעם רויִ קן ַ און אױף דער מײן מײדעלע ַ שװים איך מיט .װײסן װעגעלע ַ אין איר 88 In Her White Carriage A bright path sweeps out before me, long and wide. I don’t take in anyone on the sun-lit sidewalk. People, houses—all of it sunk in a shining river. Even the sounds, the shouts: everything. And on the surface of the serene river, I swim with my little girl in her white carriage. 89 שרײב לידער איך ַ I Write Poems —I write poems ?who needs them Yet they fall on me like soft snow. Fall on my brow and lips, —precious little snowflakes that’s how you banish harsh, cutting words. Fall onto me, like crumbs to a hungry mouth. Bury my horror in a snowdrift. Fall onto my lips like my sister’s kisses: that’s how you banish harsh, cutting words. I’m okay, my steps are light: I sing and I sing my poems. 91 שרײב לידער — איך ַ דארף זײ? װער ַ פֿאלן זײ ָאבער אױף מיר ַ װי װײך־װײכער שנײ. ! מײן שטערן און ליפּן, פֿאלט אױף ַ ַ צארטע, פֿאלט ,שנײעלעך ַ ַ פֿארטריבן האט איר ַ ָאט ָ הארטע. הארבע און ַ װערטער ַ ! פֿאלט אױף מיר ,װי ברעקעלעך ברױט ַ פֿאר ַא הונגעריק מױל. ַ פֿארװייעט מײן גרױל ַ ַ אין שנײיִ קן קנױל. מײנע ליפּן, פֿאלט אױף ַ ַ מײן שװעסטערס קושן, װי ַ פֿארטריבן האט איר ַ ָאט ָ מײנע חושים. שארפֿקײט פֿון ַ די ַ ! מיר איז גרינג ,מיר איז גרינג, מײנע גלידער, גרינג ַזײנען ַ איך זינג און איך זינג מײנע לידער. ַ 90 I Absorbed I absorbed the sky, the woods of my old home. I bathed in drifts of snow in the fields of that home. By the foot of the old ranch, I came under the moon’s spell. On our wide river, my oars stole gold from the moon. By the old castle, my young lust quietly sated itself. And because of all this I am able to write down a few words of love for you. 93 נגעזאפּט אין זיך ַ אײ האב ַ איך ָ נגעזאפּט אין זיך אײ ַ האב ַ איך ָ מײן ַאלטער הײם, דעם הימל ,די װעלדער פֿון ַ געבאדן אין הורבעס שנײ ָ האב זיך איך ָ מײן ַאלטער הײם. אױף די פֿעלדער פֿון ַ ראנטשע בײ די פֿיס פֿון דער ַאלטער ַ ַ האט מיך געכּישופֿט די לבֿנה, ָ טײך אױף אונדזער ברײטן ַ בײ דער לבֿנה. גאלד ַ װיאסלעס געגנבֿעט ָ מײנע ָ האבן ַ ָ האט זיך שטיל געזעטיקט שלאס ָ בײם ַאלטן ָ ַ בענקשאפֿט, ַ מײן יונגע ַ און ַאלץ צוליב דעם נשרײבן איך ָזאל קענען ָא ַ פּאר װערטער פֿון ליבע צו דיר. ַא ָ 92 מײן שװעסטער ַ צו To My Sister ,לײכטן שנײ ַ װי מיט ,שאטן ָ בא ַ האסטו מיך מיט קושן ָ דאך ַאזױ ָ איך בין .געראטן ָ אין דיר ניט ! ,װעקגעטראגן ָ האט מיך פֿון דיר ַא ָ באן ַ די — ,פֿארשטעלט ַ האט דיך ָ קעאן ַ דער ָא ,דעריאגן ָ געדאנקען דיך ַ מײנע ַ װי אױף רעלסן װילן .גארער װעלט ָ זוכן דיך איבער דער 94 You blanketed me with kisses like light snow. I am so unlike you. The train carried me away from you; the ocean hid you. My thoughts try to catch up with you as if racing down the tracks. They look for you all over the world. 95 A Fear Growing in My Heart A fear was growing in my heart: I smelled the putrid odor of my grave around me. The new, silken drapes on the door silently regretted my coming death: Soon we will remain without you. How stupid that I prepare for death with silk. With strange sadness I thought that I would not have any silk curtains or even any underwear of silk in my earthy alcove. Suddenly I said to myself: your limbs are like limbs carved from ivory. My terror dispersed like smoke. I was sheltered from death. 97 הארץ מײן ַ געװאקסן אין ַ ַ ַא מורא איז הארץ; מײן ַ געװאקסן אין ַ ַ ַא מורא איז האב געשפּירט דעם פֿױלן ריח איך ָ מײן קבֿר ַארום זיך. פֿון ַ גארדינען אױפֿן טיר און די ַנײע ַזײדענע ַ באדױערט: נאענטן טױט ַ מײן ָ האבן שטיל ַ ָ באלד ָאן דיר, בלײבן ַ „מיר װעלן ַ באלד ָאן דיר“. בלײבן ַ מיר װעלן ַ פֿארן טױט האב זיך איצטערַ , װאס איך ָ נאריש ָ װי ַ פֿארגרײט! מיט ַזאכן ַזײדענע ַ געטראכט, ַ האב איך מאדנע טרױעריק ָ און ָ לקאװ מײן ערדישן ַא ָ ַאז אין ַ גארדינען, האבן קײן ַזײדענע ַ װעל איך ניט ָ ַאפֿילו ניט קײן אונטערװעש פֿון ַזײד— . געזאגט: האב איך צו זיך ָ נאר פּלוצלינג ָ ָ העלפֿאנדביין געשניצט. ַ דײנע גלידער ַזײנען ,װי פֿון ַ מײן שרעק צעגייט: ווי ַא רויך ַ באשיצט! איך בין פֿון טױט ַ 96 Translators’ Note T he three of us, Faith Jones, Jennifer Kronovet, and Samuel Solomon, came together in 2000, when we were studying Yiddish in an intensive summer program. We were drawn to Yiddish in the hope that it might open up new ways for us to speak with the past and also enlarge our sense of how the past informs the ways we speak now. And then there are the intriguing riddles of Yiddish itself that drew us in. It’s a language that feels familiar, even as it is spoken less and less; a language marked by religion, yet of secular life; a language written in the Hebrew alphabet that draws its vocabulary predominately from Middle High German; a language associated with humor yet shaded by the dark of its history. That summer, we stumbled across Celia Dropkin’s poetry. Her work was so unlike anything we thought to expect. We were immediately drawn into her alarming imagery, her unflinching voice, the uncompromising way she takes on what is most dire and essential to her work: love and sex, the comforts and shackles of motherhood, the pull toward and away from death. Dropkin’s poems take the tropes of love and longing far beyond the demands of taste, tact, and decorum to break into a new way to speak, and then they leave us there, stripped of our scaffolding, alive in a new wrecked and open seeing. Dropkin’s own life seemed nearly impossible. She was born Zipporah Levin in Belarus in 1887, and even though her family struggled to survive after her father’s death, they managed to put her through school, recognizing her academic gifts. When she was 22, she married the revolutionary Shmaye Dropkin, an organizer for the Jewish Labor Bund. When Shmaye’s political activities were exposed—and he was tortured by the Tsarist police for these activities—the couple decided to move to New York. There, inspired by the foment of Yiddish culture she found, Dropkin shifted from writing in Russian to writing in Yiddish, which was also native to her. She became a part of the thriving Yiddish literary scene, publishing widely in Yiddish newspapers and literary journals. Yet, she was publicly criticized by her male contemporaries for the perceived extremity of her work. All this time, Dropkin raised five children; a sixth died in infancy. She occasionally wrote stories and novellas in serialization for money, especially during the Depression when her family needed the income. Although the bulk of her oeuvre dates from the 1920s and 30s, Dropkin never stopped writing poems. She wrote almost until her death in 1956. After that summer of excited discovery, we set out to translate Dropkin’s 99 poems. Over the next five years we met regularly. Each of us would make “literal” translations of a handful of poems, and together we double-checked the mess of tenses, the nuances of specific words, the sense of the sentences, and made notes as to how the poems were enacting their meaning in Yiddish, the subtext of the poems, the powers of the original. We were always surrounded by dictionaries—from Yiddish, of course, but also from Russian, German, Hebrew, Polish, and even French. With these we sussed out the meanings of unknown terms, as Yiddish is a language in the habit of drawing in words from the languages around it, and Dropkin herself often borrowed a word from one of the many languages she knew when it pleased her. The conceptual challenge of translating Dropkin—which accompanied many nitty gritty ones—was to bridge the differences between Yiddish and English in order to make her work feel, as it had when she wrote it, radical and at the same time spoken as if by a dear friend. After we translated almost 150 Dropkin poems, we set the work aside to sit with this challenge. We continued to study Yiddish, but also spent time reading modern and contemporary poetry from around the world. Dropkin kept returning to our thoughts. We missed her, and also felt her presence in the strangest of places: from Anne Sexton’s “In Praise of My Uterus” to Walt Whitman’s “As If a Phantom Caress’d Me”; in the work of Paul Verlaine and Carl Phillips; in Catherine Wager and Federico Garcia Lorca; in Anna Akhmatova and Jean Valentine. Then, in 2011, we returned to the poems. No longer enmeshed in the logistics of translating, we read them again as if for the first time. We approached difficulties from new angles. We found ways to make sonically lurid what had been so in the originals, without the actual sounds of the originals buzzing in our ears. We used what aligns English and Yiddish: their diasporic diction, their ability to jump from high to low, from familiar to foreign, from “latent” to “lust” in a line. We tried to draw on our readings of American love poetry so that Dropkin could adulterate it as she had the love poetry of her time. We homed in on the speed of her thoughts by translating syntax in addition to words—the suspenseful syntax of Dropkin’s Yiddish sometimes became the suspense of the m-dash in English or a fraught line break. The extended colloquial jumpiness of her long lines sometimes became the jumpy speed of a short line in English. We stuck close to Dropkin but nothing about that sticking was static—she pulled us deeper into her work and we pulled her into an English in which she could speak to us. In “A Fear Growing in My Heart,” the final poem of this collection, the speaker is fearfully close to dying. Even the silk drapes taunt: “Soon/we will remain without you.” Yet, in the throes of this sad fear, the poem swerves: your limbs are like limbs carved from ivory. My terror dispersed like smoke. I was sheltered from death. Here, a simile, a play of language in the mind wards off death. Such is the power of Dropkin’s poems. She shows how new, unkempt, rigorously alive seeing can be transformative. She reaches out in her thinking—out of her time, her body, her language—so we reach out in English to Dropkin’s work, with love and affection and longing. Suddenly I said to myself: 100 101 Translators’ Biographical Notes Faith Jones is a librarian in Vancouver, Canada. She served as Yiddish editor of Bridges: A Jewish Feminist Journal and is currently researching Yiddish print culture in Winnipeg. Her essays on Yiddish culture have appeared in a variety of scholarly journals and books. Jennifer Kronovet is the author of the poetry collection Awayward, and a Founding Editor of Circumference, the journal of poetry in translation. She has taught at Beijing Normal University, Columbia University, and Washington University in St. Louis. Samuel Solomon is Lecturer in English and Creative and Critical Writing at the University of Sussex. He previously taught at Occidental College and University of Southern California, where he received a PhD in Comparative Literature. His poems and essays have appeared in a range of US and UK publications. 103
© Copyright 2024