Lærar og sogelagsmann om vinteren og dra på turar med ein kameratgjeng opp og ned langs kysten om sommaren. Jubilanten 80 år Hans H. sTeinsund deT går knapt ein dag utan at han arbeider med sogeskrift for Solund, no er nemnda i gang med det 15. i rekka. Hans konsentrerer seg om tekstsdelen, så får andre ordne med teknikk og layout. Moderne hjelpemiddel er bra så lenge det går etter oppskrifta, men ikkje sjeldan må Hans be om hjelp i all si tekniske fåkunne. Og hjelpa finst, heldigvis. Politikk har han ikkje heft seg med, anna enn kulturstyret. Han var leiar i Solund kulturvernnemnd,og det var han som hadde ideen til og teikna kommunemerket til Solund. Han var inn om forliksrådet, ein bolk som leiar. Sogelaget har teke mest tid, men Hans har vore med i teaterarbeidet i ungdomslaget, både på scena og litt som instruktør. Fiskar og vegarbeidar før lærarskulen. Særleg interesse for lokalhistorie. Oppteken av kvalitet og flink med ord som medforfattar av bøker og sogeskrift, og som fabulerar frå ein talarstol. Det nyttar knapt å bu i Solund utan å like seg på sjøen. Hans Severin, som det står i kyrkjeboka, måtte tidleg i båt. Utan veg og bru laut dei ro frå Indre Steinsund til skulen på Hardbakke. – Vi var ein unge på kvar år og kom oss både fram og tilbake. Det var saktens dei som hadde verre skuleveg enn oss, både på sjø og land, seier Hans. Heime var dei seks søsken, og meddi dei hadde ein bra stor gard etter lokale forhold, vart det tidleg arbeid. Attåt gardsbruket hadde dei laksenot, så det var langt mellom stundene på sofaen. Hans gjekk på Solvang i Førde, og det var ei heil amerikareis dit; først med båt til Bergen, så til Vadheim og buss derifrå. Han likte godt Sunnfjord og naturen der. At nokre værlendingar gjekk skulen saman med han, var ein spiss på tilværet. læraren låg på lur i han, og under hovudputa låg bøker alle tre sesongane på stor- og vårsildfiske, med snurping og bomsing. Litt vegarbeid vart det òg før han endeleg mønstra på lærarskulen på Stord i 1957, som ein av dei eldste i ein gasta klasse. At han som nyutdanna søkte styrarjobb på Arnøy i Skjervøy kommune i Nord-Troms, var litt på fant og for å imponere jentene. Og jammen fekk han den, 26 år gammal. I ettertid vedgår han at jobben på Årviksand var i største laget, men dei to åra gjekk godt. Sløydlæraren heitte Kleiven og kom frå Førde, så dei var i minsto to frå distriktet her. Vêrmessig var det knallhardt, men han møtte mange kjekke på reTT sTad: Etter år som lærar i Troms og Hordaland, kom Hans H. Steinsund heim att til Solund og bygde hus på ei bot av farsgarden. Han har sett spor, ikkje minst som medforfattar i fleire bøker og til no 14 FoTo: ole JoHannes ØvreTveiT sogeskrift for Solund. unge og vaksne og ser på dette som noko av den mest lærerike tida i skulen. Der var mest fiskarar, og Hans var ofte ned på kaia og slo av ein prat. «God dag, mester», sa dei til læraren, og dei spanderte gjerne kaffi frå kjelen som hadde stått på heile dagen. – Det var kaffi av den alvorlege sorten, seier Hans i dag. At han for opp og ned med Hurtigruta, gjer at Nord-Norge-tida einast er kjekke minne. då Han seinare, etter nokre år i Blomvåg i Øygarden, tok norsk og historie mellomfag i Trondheim, pakka han 23 romanar i sekken og drog igjen til Arnøy og var der om sommaren. Hyggjeleg gjensyn og mykje pensumlesing nattes tid. Sidan vart det jobb i ungdomsskulen på Frekhaug og Fjell. Det vart til tider grådig mykje retting av stilar og andre innleveringar. Hans tok stundom bunkane med seg i båten, «Ha'kje du noko som klappar, har du heller ikkje noko som klorar» Hans H. sTeinsund fann ei fin vik og la seg til for helga. Han var også nytta som sensor. I 1976 søkte han heim til Hardbakke og avslutta med 22 år i heimeskulen. – Eg har aldri angra på yrkesvalet. Det var lærar eg ville bli. No gjer ikkje historia omprøvingar, så eg får aldri svar på kva eit anna yrke hadde gitt meg, men det dveler eg ikkje ved, seier Hans. Å vere lærar i heimbygda kan nok vere vanskeleg, men etter at folk fekk teknisk etat og kraftlaget å kjefte på, vart det lettare, seier Hans skjemtande. Heilt sidan 1968 har han hatt båt. Nett høveleg til å fiske litt aT den allsidige karen er heidra med kongens fortenstmedalje er ikkje det slag for mykje, og laurdag byr familien på fest i grendehuset. Om han ikkje tenkte det slik, har Hans levd einsleg. Men ikkje einsam. – Eg bestemte meg for å ikkje sutre over sivilstanden. Den vart berre slik. Og du veit, det er ikkje sikkert det hadde vorte eit så flott liv om det var annleis. Ha’kje du noko som klappar, har du heller ikkje noko som klorar, skjemtar Hans, og trur ikkje det er berre rein lukke i alle hus, om det meste er i vater utad. Dei fleste har sitt…. Hans rosar bygdefolket for initiativ og optimisme. – Her er ikkje særleg mykje syting. Då må ikkje det offentlege leggje dempar på livet med nye innskrenkingar. No har vi post i butikk og berre tidvis lensmann. Det neste vert vel «prest i butikk», skjemtar Hans, men med ein undertone av alvor. – Eg har god helse, til mitt bruk, er måten Hans seier det på. Ei hjartehistorie for nokre år sidan gjer at han har litt kortare fotband, men han gjer det han likar og trivst med å ha sin plass og få vere til nytte i eit miljø han set høgt. Atle Lyngstad Ness